یاد باد آن روزگاران یاد باد...

دورانی که توشیبای  سیاه و سفید وچهارده اینچمان تمام زندگمیان بود و دورانی که تلوزیون ایران بیشتر از دوکانال تلوزیونی نداشت ،شبکه یک یا بقول پدر شبکه ی راستین، از آنجایی که برنامه های خبری بیشتری داشت همان چیزی که خوراک هر شبشان بود و هر شبمان بود!! و هر شبمان بود!!!و هر شبمان... نقطه ی عکس آن ،شبکه ی دو که  بخاطر  پخش برنامه ها و مستند های بعضا علمی اش (که تنها مخاطبانش رده های سنی نوجوان و جوان بودند) با جمله ی معروف "همش دردسره " از سوی ایشان توصیف میشد ،بماند...

نه واقعأ یادش بخیر...

یک لحظه بازیهای تیم ملی فوتبال ایران را در ذهن مجسم کنید ابتدای مسابقه بازیکنان و تماشاگران حامی تیم ملی دست به سینه و خبر دار به احترام پرچم ایران سرود ملی را را زیر لب زمزمه میکنند،دقیقا حکایت آنروزهای ما بود:

دست به سینه وخبر دار، با اشتیاق و البته با کمی هم استرس!! با شُد جمهوری اسلامی به پا شروع میکردیم به تماشا  که هم دین دهد هم دنیا به ما!

تماشا میکردیم و میکردیم و میکردیم

تاااا پاینده بادا ایراااان

نمیدونم برا شما هم اتفاق افتاده بود مثل من، که آرم تلوزیونی همراه با آژیر  گوش خراش پایان رو هم تا تهش برید و بعدش لای برفکا دنبال معجزه بگردید!!!یهو برگردید ببینید اطرافیان با چشم خواب آلود اما از شدت تعجب از حدقه درآمده شما را زل زل مینگرند و صدای مادر که بگه: طفلی بچم از بی خوابی زده به سرش... یا برادر بزرگم که میگفت سیر نشدی صفحشم لیس بزن...

بماند...

اما از قرار معلوم جمعه ها برخلاف روزهای دیگر هفته ،قبل از ظهرها هم شبکه ها برنامه داشتند و اما شبکه ی یک که در اکثر مراکز استانها برنامه ی سراسری قطع و برنامه ی استانی پخش میشد،از این جهت اشاره کردم شاید تجربه دوستان بخاطر پراکندگی در شهرهای مختلف در این مورد متفاوت بوده باشد:

برای ما و هم استانیهای عزیز خودم که برنامه مشخص بود، نیم ساعت برنامه ی ورزشی را با یک ساعت برنامه کودک مخلوط نموده تحویلمان میدادند و در نهایت بایک فیلم کلاسیک اغلب هیچکاکی سر و ته قضیه را بهم می آوردند؛

البته تماشای فیلم سینمایی با آنهمه شور اشتیاقی که داشتیم و سلیقه و شور اشتیاقی که البته مسئولین پخش استانی داشتند !!تعریف جالبی داشت:

یه دوجین فیلم سینمایی تکراری که برای تکراری نبودن!!! بصورت متناوب به خوردمان میدادند ! برخی را آنقدر دیده بودیم که نزدیک بود تمام صبحانه را با دیدن  تیتراژآغازین و فریاد نه باورم نمیشه ی دوباره!البته از سر شوق!! بالا بیاوریم.

برای نمونه فیلم سینمایی مشعل و کمان ،و کاراکتر رابین هودیش ،داردو با بازی برت لنکستر ،یعنی انقدر تماشا کرده بودیم که دیگر از هرچه مشعل وتیرو کمان بود بدمان میامد!!!

بماند...

الغرض فکرش را هم نمیکردیم که  دوتا از این فیلمهای حال بهم زن (از آن جهت) و البته در هر دو مورد فوق خشن ،روزی بشود نوستالژی دوران یادش بخیرمان!!!

مورد اول: فیلمی کارآگاهی ،جنایی با این مضمون که دخترکی بینوا شبانه و با یک تبر توسط نامادری مهربانش! به قتل میرسدولی ظاهرا در پایان فیلم اتهام بقتل ایشان ثابت نمیگردد...

مورد دوم:  فیلمی چینی - آمریکایی است،  سکانس پایانی فیلم  راکه دریک لنگرگاه اتفاق می افتد دقیق بخاطر دارم:به هنگام حرکت کشتی آمریکائیها از بندرگاهی در چین ،رفیق چینیِ قهرمان آمریکائیایی ما که از دست هم وطنان خود به جرم خیانت متواری است خود را دوان دوان به آنجا می رساند ولی قبل سوار شدن به کشتی آمریکایی (یگانه ساحل نجات بخش) توسط آنان اسیر میشود و چینی های بی وجدان!!! جلوی دیدگان قهرمان جوانمرد ما!و ما!!سینه ی رفیق بدبیارش را عریان نموده و با شمشیر آخته به کندن پوستش مشغول میشوند که از آنجایی که قهرمان جوانمرد ما خیلی قهرمان جوانمردی بود اورا با شلیک گلوله ای از عذاب رهایی می بخشد...

امیدوارم دوستان نیز از به سبب زیاده دیدن این دو فیلم و انزجار توامان و دگرگونی حال، در شناسایی آن درنگ نفرمایند،با سپاس.