(۱۳۹۳/۵/۵ عصر ۰۹:۱۱)اﻟﻜﺘﺮﻭﭘﻴﺎﻧﻴﺴﺖ نوشته شده:  

سلام بر دوستان،

کاری رو در نظر گرفتم که از سالهای خیلی‌ پیش از رادیو پخش میشده و میشه . این آلبوم اثر ترکیبی‌ هست از دو آهنگساز ایرانی Guillermo Polo و شیلیایی Javier Navarro. آلبوم بر می‌گرده به سال ۱۹۷۱ و توسط شرکت فیلیپس منتشر شده.

من چند آهنگ رو ازش براتون میگذارم

http://s5.picofile.com/file/8132236276/C...z.mp3.html

http://s5.picofile.com/file/8132236118/L...u.mp3.html

http://s5.picofile.com/file/8132235968/S...0.mp3.html

این کارهایی که شما گذاشتید من را به حال و هوای کارهای میثاقیان برد که زمانی خیلی گل کرد و محبوب بود و اغلب هم به سنتور میثاقیان شناخته می‌شد. ضمن تشکر از زحمتی که کشیدید (و می‌کشید) می‌خواستم توضیحی به این آهنگ‌ها اضافه کنم. امیدوارم حرفهایم توضیح واضحات نباشد و اگر اینطور بود، از دوستان عذر می‌خواهم.

نکتهء جالب اینجاست که هر سه آهنگ با موسیقی کلاسیک ارتباط دارند.

آهنگ اول برداشتی است از مشهور‌ترین اثر خواکین رودریگو. در مورد این اثر تا جایی که دلتان بخواهد در نوشته‌ء زیر توضیح داده‌ام و نمونه‌های مختلف را گذاشته‌ام:

این ترانهٔ «مون‌آمور» لعنتی

آهنگ سوم (همانطور که در عنوانش نوشته شده) سنفنی شماره ۴۰ است. چیزی که اشاره نشده این است که خالق آن ولفگانگ آمادئوس موتزارت نابغهء مشهور اتریشی است و آهنگ نواخته شده، اجرایی بر اساس موومان اول این سنفنی است.

و اما آهنگ دوم. این آهنگ برداشتی از ترانه‌ی The Windmills of Your Mind است که آهنگسازش مایکل لگراند و ترانه سرایانش آلن و مریلین برگمن هستند. ارتباط این ترانه و موسیقی کلاسیک هم در این است که تم ترانه از یکی از مشهورترین آثار موتزارت گرفته شده: سینفونیا کنسرتانته.

ترانه برای فیلم ماجرای توماس کراون (که نمی‌دانم چرا برخی آن را حماسهء توماس کراون ترجمه کرده بودند) نوشته شد. ترانه‌ای بسیار زیبا که با اجرای نوئل هریسون اسکار آن سال را هم ربود. در بازسازی این فیلم، استینگ اجرای بسیار زیبایی دیگری از این ترانه داشت.

بگذارید کمی از موضوع خارج شوم و تجربهء غریبم را بعد از شنیدن این آهنگ با سنتور با شما در میان بگذارم. وقتی لحظهء اول آن را شنیدم، اصل ترانه را بجا نیاوردم. یک احساس عجیب ایرانی به من هجوم آورد و مرتبا بدنبال آن کلمات فارسی بودم که روی این ملودی می‌نشیند. داشتم دیوانه می‌شدم که این کلمات چه بودند؟ و چه کسی آن را می‌خواند؟ هر چه بیشتر به مغز و حافظهء علیلم فشار می‌آوردم، پیدایش نمی‌کردم. و ناگهان جرقه زده شد. کلمات فارسی نبودند، بلکه خواننده ایرانی بود. به آرشیوم هجوم بردم. درست بود. این ترانه را فرهاد هم خوانده بود، فرهاد مهراد نازنین.

حس غریبی داشتم، غریب. اما نه تلخ و نه به غربتی که فرهادمان در آن برای همیشه به سوی نور بال کشید.