در نخستین سال های پیدایش سینما، فیلم ها با ذکر نام شرکت تولید کننده به فروش می رسیدند.
تماشاگران می‌دانستند که یک فیلم ادیسون می‌بینند یا یک فیلم ویتاگراف یا یک فیلم پاته، اما فیلمسازان و بازیگران هنوز نامشان بر پرده نمی‌آمد.

 این کار تا حدودی به این دلیل بود که شهرت آنها ممکن بود آنها را برای دریافت دستمزد بالاتر ترغیب کند. کم کم تهیه کنندگان فیلم، قراردادهای دراز مدت تر با بازیگران بستند. تماشاگران فیلم می توانستند در آن سوی فیلم، چهره‌های همیشگی را بشناسند.

کم کم و از سال 1909، تماشاگران به طور خود جوش به بازیگران محبوب خود علاقه نشان دادند؛ آنها از مدیران استودیوها نام بازیگران محبوب خود را می‌پرسیدند و یا عکس آنها را مطالبه می‌کردند.

هوادارانِ هر یک از بازیگران، خودشان نام هایی روی آنها می‌گذاشتند: فلورنس لارنس که به طور منظم در فیلم های گریفیث ظاهر می‌شد "دختر بیوگراف" نام گرفت؛ فلورانس ترنر شد"دختر ویتاگراف" و موریس کاستلو، بازیگر مرد ویتاگراف، "چال گونه" لقب گرفت.

در سال 1910 برخی از شرکت ها به تقاضای مخاطبان خود واکنش نشان دادند و برای تبلیغ فیلم های خود شروع کردند به بهره‌گیری از بازیگران محبوب. کالِم عکس هایی در اختیار سینماها می‌گذاشت تا در سالن های انتظار خود در معرض دید همگان قرار دهند. همچنین حضور خود ستارگان در سالن های سینما رسم شد. در سال 1911 اولین مجله سینمایی عامه پسند به نام "

Motion Picture Story Magazine" منتشر شد. در همان سال یک شرکت مبتکر شروع به فروش عکس های بازیگران محبوب کرد. در آگهی‌هایی که خطابشان سینما داران بودند، نام ستارگان ذکر می‌شد، اما تا سال 1914 هنوز فیلم ها عنوان بندی با نام بازیگران نداشتند.

 

شاید اولین نمونه بزرگ به ثمر رسیدن ستاره پروری،به جای کار روی داستان، فیلم برداری یا بازی در فیلم ها ، کاری بود که کارل لملی، مدیر استودیوی یونیورسال، برای فلورانس لارنس، یکی از ستارگان صامت، انجام داد.

 نخستین ستاره،  فلورنس لارنس، فعالیت سینمایی‌اش را در یک اقتباس شکسپیری برای شرکت "ویتاگراف" شروع کرد.

  تبلیغات و جنجال کارل لملی باعث شد تا در افتتاحیه یکی از فیلم های یونیورسال در سنت لویی، نیمی از مردم شهر برای دیدن لارس به ایستگاه بیایند و یک شور تمام عیار راه بیفتد. از آن پس همه استودیوها با کمک روزنامه های زرد و بولتن های خبری، پوسترهای فریبنده و فیلم های خبری و برنامه های تلوزیونی، با دامن زدن به شایعات بر هیجان تماشاگران درباره یک ستاره خاص افزودند.

همواره در بخش تبلیغات و روابط عمومی یک سیستم استودیویی، رفتار یک ستاره به دقت کنترل می شد و در واقع بازی در خارج از استودیو نیز ادامه داشت.

برای دهه ها و هم اکنون نیز رفتار ستارگان، نظیر: لباس پوشیدن، معاشرت و روابط اجتماعی شان و .... همواره خوراک برنامه های تبلیغاتی استودیوها و شرکت های فیلم سازی می باشد.