(۱۳۹۰/۷/۲ عصر ۰۷:۴۹)دن ویتو کورلئونه نوشته شده:  

بودند مردانی بی ادعا...

دن بزرگوار! مقدمتان گل باران

می گفتین گاوی، گوسفندی، مستراشمیتی، حداقل ناتری پیش پاتون قربانی می کردیم.

سروان رنو هر چه زور زد نتونست ME262 و ناتر و مستراشمیت رو قالب کنه و مدت هاست به شکل پنهان سرک می کشه و بی گفت و گو، از کافه می ره بیرون!

یه نامه هم براش نوشتم که هنوز جوابی نرسیده!

هرچی زار زدیم که بابا این مبحث "هواپیما و سینما" رو ببرید به یک فضای مستقل، خبری نشد.

معلوم نیست چه بلایی سر سیاستمداران کافه و برنامه ریزان اون آمده!

گمان می کنم سروان در غم اینگرید پس از سال مرگش دست به هاراگیری زده!

سروان که نشسته بود بر ساحل عشق     جان و تنش از جاری آب و گل عشق

در پای قمار عشق جان از کف داد              آخر نشدی که حل کند مشکل عشق

سروان که کبوتری خوش و خرم بود      با دلبرکان این جهان محرم بود

پر زد که رسد به خوب رویان بهشت   بی حور و پری جهان او ماتم بود

روانش شاد!

دن گرامی! پرواز همیشه زیبا بوده، همیشه ...!

من از کودکی به عشقی که پرستوها به ویراژ دادن توی بی کران آسمان داشتن غبطه می خوردم. 

این که خودت باشی و بی کران آسمان و تنهایی، زیباست!

بعد دوتا برادر پیدا بشن و راه تو رو به آسمون ها باز کنن!

پر بکشی به اوج آسمون ها! به آن اوج هزاران پایی! 

یادتون باشه که این دو، دو سال پیش از اختراع هواپیما، کتابی نوشته بودند و در آن ثابت کرده بودند که پرواز غیر ممکن است! دو سال پس از آن، خودشان هواپیما را اختراع کردند.

برادران رایت! متشکریم

هر چند که هر دو امروز نیستند، روان هر دو شاد و در بی کران آسمان ها، پرهاشان گشوده و جان هاشان پر شادی باد!

داستان "سفر در رویا" و کارخانه ی رویاپردازی را در آرمان شهر دانش و فرهنگ نوشته ام. (اینجا)  تا بدانید که پشت پرواز چه رویاهایی بوده است. بیشتر بزرگداشت استادی بزرگوار همانند ژرژ ملی یس است که پیوندی استوار میان ژول ورن و نیل آرمسترانگ و پانصدهزار عاشق پرواز که در سفر به ماه نقش داشتند، برپا نمود.