جنگ جهانی دوم! متفقین بناگاه از شمال و جنوب به ایران حمله ور می شوند.

بمباران شهرها، کشتار و نابودی به دست متفقین از شمال و جنوب و شرق و غرب تمام ایران را فرا می گیرد.

هیچ قانون و ضابطه ای در کار دشمن نیست. 

متفقین بی مهابا به کشتار و نابودی دست زده اند. می کشند، نابود می کنند، اسیر می گیرند، زندانی می کنند، ترس و وحشت می پراکنند، قحطی و گرسنگی و در پی آن مرگ و میر ناشی از کمبود مواد اولیه ی غذایی درست می کنند، آن هم به بهانه ای که خودشان هم می دانند پوچ است.

سند قطعی بی طرفی ایران

کشتار و جنایت و نابودی اشان بیشتر برای ساختن پل پیروزی است. پلی که تسلیحات آمریکایی را به سربازان روسی برساند. بدین سان ایران قربانی جنگی می شود که نه تنها هیچ نقشی در آن ندارد که آشکارا در آن اعلان بی طرفی نموده است!

به راستی چه تفاوتی است میان حمله ی آلمان نازی به روسیه و حمله ی روسیه، انگلستان و آمریکا به ایران؟

شیرازه ی آرتش ایران از هم گسیخته می شود اما غرور ملی باعث می شود تا برخی از خلبان ها و خدمه ی تانک تا پیش از ترک مخاصمه و تسلیم با تمام توان به رودررویی برخیزند.

در این میان تعدادی تانک از مشهد برای رودررویی با تانک های روس اعزام می شوند.

داستان این گروه شنیدنی، دردناک و آموزنده است!

تانک ها به سمت میدان مبارزه حرکت می کنند، راه سخت و دشوار است. دیرزمانی است که از لشکرکشی های داریوش و خشایارشاه گذشته است! تجربه و خاطره و شکوه آن هم از یاد رفته است!

نیروها از تدارک و پشتیبانی برخوردار نیستند، بسیاری از آن ها در بین راه از کار می افتند. آن تعداد از خدمه که با تانک هایشان به میدان جنگ می رسند، بسیار خسته و ناتوان شده اند.

در لشکر مقابل شرایط به گونه ای دیگر رقم خورده است. یدک کش ها تانک های روسی را حمل می کنند تا به میدان نبرد برسند. خدمه ی تازه نفس روسی با تانک های جنگی به میدان نبرد می رسند و در برابر آرتش ایران  صف می کشند.

سربازان روس دربرابر آرتش ایران

یک سو تانک های از کار افتاده، فرسوده و نیازمند به تعمیر با خدمه ای که در گرمای شهریور تمام راه را در داخل تانک سپری کرده، خسته و کوفته، آسیب پذیر و گرما زده و حالا ناتوان برای ادامه ی جنگ!

تریلرهای حمل تانک روسی

یک سو تانک هایی آماده برای نبرد، تازه از لای زرورق باز شده که تمام راه بر پشت یدک کش ها حمل شده اند با خدمه ای که تا اینجا استراحت کرده اند و تازه نفس و سرحال وارد تانک های خود می شوند تا جنگ را آغاز کنند!

سربازان انگلیسی آماده برای تهاجم

نتیجه را می توانید به راحتی پیش بینی کنید.

ورود متفقین به شهرهای ایران و قحطی، گرسنگی و مرگ

نبرد به نفع روس ها پایان می پذیرد و سربازان ایرانی و خدمه ای که از میهن خود دفاع کرده و کشته نشده اند به عنوان اسیر جنگی به روسیه منتقل می شوند.

****

چه درسی از این تجربه ی تلخ می گیریم! اشکال کار کجاست؟

آیا قبول دارید که در یک کشور توسعه نیافته:

هیچ چیز و هیچ کس سر جای خودش نیست!

و آیا می پذیرید که  پیشرفت یعنی:

“”هر چیزی و هر کسی سر جای خودش!”

***

من با برخی از بازمانده های جنگ جهانی دوم به گفتگو نشسته ام و شوربختانه با وجود کتاب های بی شماری که در باب جنگ جهانی دوم نگاشته شده است، آثار کمی، به صورت حاشیه و کناره در کتاب ها خوانده ام. ایران بدترین شرایط را در جنگ جهانی دوم داشت و خسارت های بی شماری را تحمل کرد و بعد همه چیز تمام شد.

همه با ذوق و شوق از فتح استالینگراد و صحرای آفریقا و خط ماژینو و آدم سوزی های هیتلر حرف می زنند و یکی از "پل پیروزی" مهاجمان ایران و آسیب هایی که به خاطر نبردی دید که هیچ ارتباطی به او نداشت حرف نمی زند! چرا؟