یک زنی رفت پیش رمالی / تا بگیرد برای خود فالی

گفت ای شیخ پاک گوهر من / کرده از من کناره شوهر من

دختری دیده چارده ساله / کرده نزدش روانه دلاله

دخترک گلعذار و سیمین تن است / راست در خوشگلی بعکس من است

خانه ای سمت سنگلج دارد / ملک بسیار در کرج دارد

ثلث باغات شهریار از اوست / نیمدانگ قنات غار ازوست

نیمی از آسیاب ورد آباد / وز بلوکات پیر مرد آباد

اینهمه ارث دارد از مادر / دارد این جمله غیر ارث پدر

از جمیع علوم باخبر است / کاردان و صاحب هنر است

دیپلم دارد از علوم فرنگ / با سواد است و با کمال و قشنگ

باری ای شیخ ، شوهر بنده / دل به او بسته و ز من کنده

رحم فرما بحال مضطر من / که ز من قهر کرده شوهر من

شیخ بگرفت رمل و اصطرلاب / ریخت در پیش و باز کرد کتاب

گفت از بهر این خیال بلند / هست لازم لوازماتی چند

قدری از مغز مرده ی تازه / شاخ افعی و میخ دروازه

چشم خرچنگ و موی بیضه فیل / قدری از خاک پای عزرائیل

قلوه ی مور و ناخن میمون / بول گنجشک و اشک بوقلمون

روده کدخدای ارزق چشم / مژه ی خرس پیر ، موقع خشم

ده نخود مرگ موش سائیده / پنجه ی گربه ی نزائیده

پیه کفتار و سنگدان کلاغ / پشکل اشتر و پهین الاغ

ریز در کاسه ی سر مرده / مرده ای را که مرده شو برده

پس بر او پاش یک کمی سیماب / روی سیماب هم کمی تیزاب

اگر آن جمله را خورد شوهر / پاک دل برکند از آن دختر

زن بی علم چونکه این بشنید / رفت و یکدسته پیرزن را دید

هرچه در خانه داشت جارو کرد / تا فراهم اساس جادو کرد

خویشتن را فقیر و رسوا ساخت / تا محالات را مهیا ساخت

ریخت اندر غذای شوهر خویش / تا کند خاص خویش همسر خویش

شوهر زان غذای سمی خورد / شب بنالید و صبحگاه بمرد

زن چو این دید زار و محزون شد / بسکه فریاد کرد مجنون شد

شوهر مرده ، خانه ی خالی / نه در او فرش مانده نه قالی

کهنه رندی شنید این فریاد / گفت لعنت به هرچه جاهل باد

مادر قوم ، باهنر باید / تا که فرزند باهنر زاید

چشم امید از آن سرای ببند / که در او نیست دخت دانشمند

وه چه خوش گفت در گلستان باز / حضرت شیخ سعدی شیراز :

"زن بد در سرای مرد نکو / هم در این عالم است دوزخ او"

حسین مسرور اصفهانی (سخنیار)

از کتاب دریای گوهر. جلد سوم . (گزیده اشعار شعرا و گویندگان معاصر. دکتر مهدی حمیدی شیرازی)