امروز سالروز تولد و مرگ اینگرید برگمن   Ingrid Bergman  بازیگر محبوب و زیباروی تاریخ سینماست. در این تاپیک به معرفی او و نوشتن هر چیز در مورد این بازیگر بی همتا خواهیم پرداخت.اما برای شروع به مناسبت این روز یک متن زیبا از سالنامه مجله فیلم سال 1383 انتخاب کردم. در آن ویژه نامه که به انتخاب 50 منتقد و کارشناس سینمای ایران می پرداخت و عنوانش بهترین بازیگران عمر ما بود برگمن در میان بازیگران زن اول شد.

این مقاله به قلم نیما محسنی نسب در مورد جادوی اینگرید برگمن در فیلم کازابلانکا ست :

 25 دقیقه  از فیلم گذشته و هنوز خبری از اینگرید برگمن نیست. بوگارت افسانه ای را حسابی تماشا کرده ایم و در پس نگاه تلخ و حسرت بار و گیج اش ، دنبال گمشده ای عزیز می گردیم... شخصیت های فیلم یکی پس از دیگری می آیند و می روند .... اما هنوز خبری از برگمن نیست.... صدای پیانوی دالی ویلسون در کافه ریک طنین انداخته که در کافه باز می شود و  برگمن در لباسی سرتاسر سفید و زیبا ،مردد و نگران، همراه مردی که خودش را ویکتور لازلو معرفی می کند وارد می شود و پشت میزی می نشیند. کافی است نگاه حیران و نگران ویلسن سیاه پوست را ببینیم تا بفهمیم دارد خبرهایی می شود . ایلسا (برگمن) از سام یکی از آهنگ های قدیمی را تقاضا می کند و سام که مشغول نواختن شد ، موقع پرسش اصلی رسیده: « ریک کجاست؟»

سام پیچ و تاب می خورد که ماجرا را پرت کند: « نمی دونم ، تمام شب ندیدمش...امشب دیگه نمی آید...یه دختری هست تو کافه طوطی آبی ،اغلب شب ها می ره سراغ اون ». برگمن رو برمی گرداند و لبخندی می زند که فقط باید ببینید:
« قبلاها بهتر دروغ می گفتی سام!» . بعد ایلسا از سام خواهش می کند که آهنگ "همچنان که زمان می گذرد" را بنوازد اما سام می خواهد طفره برود  :  « بلد نیستم،یادم رفته خانم» و برگمن برای اینکه نغمه جاودانی را به یادش بیاورد در نمای

درشتی شروع می کند به زمزمه کردن آهنگ...لالالالالالا،لالالا  الالا...سام مقاومتی نمی کند و آهنگ فضای کافه را پر می کند، اما هنوز مانده: « شعرش رو هم بخون سام ». این بار دیگر طفره رفتنی در کار نیست، رفیق سیاه پوست ما هم یاد روز های گذشته در سر دارد و می خواند. باشروع ترانه ، یک کلوزآپ دقیقا 25 ثانیه ی از صورت برگمن کافی ست تا آن 25 دقیقه نبودن اش را جبران کند و بگوید چرا ریک اینقدر حسرت به دل و حیران است...
نمای درشت الزا  قطع می شود به ریک که وارد کافه می شود،مستقیم و باشتاب می رود طرف پیانو و با تندخویی به سام اعتراض می کند:« مگه بهت نگفته بودم که دیگه هیچ وقت این آهنگ رو نخونی» سام فقط فرصت می کند با سر به میز کناری اش اشاره کند و با سرعت یک پسر بچه که در مخمصه افتاده آن جا را ترک می کند ، نگاه عاشق و معشوق قدیمی در هم قفل می شود.  دو کلوزآپ کوتاه بوگارت و برگمن در این صحنه جزو دارایی های ارزشمند تاریخ سینماست و گمان کنم سیاهه احساساتی که این دو پلان کوتاه منتقل می کنند، تمام نشدنی باشد .....فقط باید دید ...البته اگر نم اشک چشم ها بگذارد چهره این دو نفر فوکوس بماند. مایکل کورتیز خیلی استاد بوده که فهمیده برای جاودانه شدن این فیلمش فقط کافی ست تمام نقاط اوج قصه را به کلوزآپ دودو زدن چشم های نم دار دو بازیگر نقش اولش  واگذار کند و تردید و عشق توامان صورت برگمن کار ده ها صفحه فیلمنامه و دیالوگ را می کند همه لحظه های اوج فیلم و روبرو شدن های ریک و ایلسا با همین نماهای درشت پیش می رود و تاثیر می گذارد،....

 پ.ن:  خیلی سعی کردم و مواظب بودم  که این پست تا قبل از ساعت 12 شب تموم بشه. چون دیگه فردا 29 آگوست نبود !

با اجازه دوستان مطلبی را که قبلا در وبلاگم در مورد اینگرید برگمن نوشته بودم را خدمتتان تقدیم می کنم:

در طی سالهای مختلف چهره های گوناگونی بر پرده عریض سینما ظهور کرده و به اوج رسیدند. بسیاری از آنان با به جای گذاشتن آثاری بدیع و خارق العاده میراثی برجای گذاشتند که امروز به عنوان گنجینه ای عظیم و گرانبها برای تمامی دوستداران سینما است. در میان این نامهای بزرگ و به نوعی اسطوره های افسانه ای سینما بدون شک اینگرید برگمن جایگاه ویژه ای دارد. این بازیگر سوئدی با استعداد خارق العاده اش و اشتیاقی که برای بازیگری داشت توانست به جایگاهی دست پیدا کند که از او به عنوان یکی از سه بازیگر زن برتر در تاریخ سینما یاد شود.

اینگرید برگمن در 29 آگوست 1915 در استکهلم سوئد به دنیا آمد. او در همان کودکی و در سه سالگی مادرش را از دست داد. فقدان مادر باعث دلبستگی شدید او به پدرش شد که یک عکاس بود. اما در 13 سالگی اینگرید، پدرش را هم از دست دادو عمویش سرپرستی او را به عهده گرفت. علاقه وافر اینگرید به بازیگری تا بدان جا پیشرفت که در سال 1933 وارد مدرسه سلطنتی هنرهای دراماتیک در استکهلم شود. چهره زیبا و معصومش باعث شد که در سال 1934 و در حالیکه فقط سه ماه از حضورش در مدرسه هنر می گذشت اولین نقش سینمایی اش را در جلوی دور بین و در نمایشی با عنوان عروس راهبه بازی کند.

آغاز شهرت برگمن با نقش آفرینی در فیلم اینترمتزو در سال 1936 رقم خورد. او دراین فیلم نقش مقابل گوستاو اکمان هنرپیشه مورد علاقه اش را اجرا کرد و نامش در سینمای سوئد بر زبانها افتاد. برگمن در سال 1937 با پیتر لیندستروم که یک پزشک جوان بود، ازدواج کرد. ماحصل این پیوند دختری به نام پیا بود.

با نمایش فیلم سوئدی اینترمتزو در سینماهای آمریکا، دیوید سلزنیک تهیه کننده مشهور هالیوودی از او دعوت کرد تا به هالیوود رفته و با او همکاری کند. برگمن این پیشنهاد را پذیرفته و راهی آمریکا شد. بدین ترتیب آغاز دوران طلایی او در هالیوود شکل گرفت.

اولین فیلم برگمن در آمریکا بازی نسخه بازسازی شده آمریکایی اینتر متزو بود. این فیلم در سال 1939 ساخته شد و اینگرید در کنار لزلی هاوارد هنرپیشه نامدار آمریکایی به نقش آفرینی پرداخت. این فیلم تا حدی نام او را به عنوان یک بازیگر تازه وارد با چهره معصوم و دوست داشتنی اش مطرح ساخت.

فیلمهای بعدی برگمن آرام آرام چهره او را به عنوان یک هنرپیشه محبوب مطرح کرد. او با بازی در نقش مقابل بزرگانی چون اسپنسر تریسی در فیلم دکتر جکیل و آقای هاید و رابرت مونتگمری در فیلم شورش در بهشت تجربیاتی متفاوت از کار در هالیوود کسب کرد. اما اوج شهرت و محبوبیت برگمن از سال 194۲ با بازی در فیلم کازابلانکا بود. او در این فیلم رمانتیک در کنار همفری بوگارت هنرنمایی کرد و به هنرپیشه درجه یک هالیوود تبدیل شد. برگمن در همان سال با بازی در فیلم زنگها برای که به صدا در می آیند نامزد دریافت جایزه اسکار شد.

انتظار او برای دست یافتن به اسکار خیلی طول نکشید و در سال 19۴۴ با هنرنمایی در فیلم چراغ گاز به کارگردانی جرج کیوکر به این مهم دست یافت. بدین ترتیب برگمن محبوبتر و مطرح تر از همیشه پله های رشد و موفقیت را یکی یکی طی کرده و در مدت زمان اندکی در اوج قله افتخار قرار گرفت. در ابتدای دهه 1940 برگمن در سفری به اروپا به میان سربازان رفته و با اجرای نمایش زنده به آنان روحیه می داد. آشنایی او با آلفرد هیچکاک سرآغاز دوره جدیدی از عمر حرفه ای برگمن بود. او تا سال 1950 در سه فیلم استاد به نامهای طلسم شده (1945)، بدنام (1946) و در برج جدی (1949) نقش آفرینی کرد. اینگرید که به محض ورودش به آمریکا قرار بود در فیلمی در نقش ژاندارک بازی کند، به آرزویش رسیده و در سال 1948 با بازی درخشانش در این فیلم به محبوبیتی جهانی دست یافت. اما این موفقیت و شهرت و محبوبیت دوام چندانی نیافت و سرنوشت طور دیگری رقم خورد...

برگمن در بهار سال 1948 و به طور اتفاقی در یکی از سینماهای آمریکا به تماشای فیلمی از روبرتو روسلینی کارگردان مشهور ایتالیایی (که در آن زمان گمنام بود) به نام رم شهر بی دفاع رفت. این فیلم چنان تاثیری روی او گذاشت که در تماسی با روسلینی خواستار بازی در فیلمی به کارگردانی او شد. هرچند که جواب روسلینی دیر به دست اینگرید رسید، اما با حضور خود او در آمریکا و ملاقاتش با برگمن آشنایی بین آنها شکل گرفت. اینگرید که سخت شیفته شخصیت روسلینی شده بود پیشنهاد او را برای بازی در فیلم استرومبولی در ایتالیا پذیرفت و علیرغم مخالفت همسرش راهی ایتالیا شد. شایعات زیادی مبنی بر رابطه عاشقانه میان آن دو سراسر رسانه های آمریکا را فرا گرفت. این هیاهو و جنجال زمانی به اوج رسید که خبر باردار شدن برگمن نیز شنیده شد. این در حالی بود که برگمن هنوز به طور قانونی از همسر سابقش جدا نشده بود. بدین ترتیب رسوایی ناشی از این بی آبرویی زندگی حرفه ای و شخصی برگمن را تحت الشعاع قرار داده و بانوی اول هالیوود در اوج سقوط کرد. دوران وحشتناک زندگی اینگرید آغاز شده بود.

با این وجود او این حق را از آن خودش می دانست که در مورد زندگی شخصیش تصمیم بگیرد اما از این نکته مهم غافل مانده بود که مقامش و محبوبیتش به حدی بوده که نه تنها به خودش بلکه به جامعه ای که او را به عنوان یک بت و الگو و اسطوره می پرستیدند، تعلق داشته است. بازتاب این ماجرا تا حدی بود که حتی به مجلس سنای آمریکا نیز کشیده شده و یکی از سناتورها به شدت از برگمن انتقاد کرد. با وجود این همه فشار برگمن در کنار آتشفشان استرومبولی و در شرایط سخت محیطی و روحی اولین همکاری مشترکش را با همسرش آغاز کرده بود. نمایش فیلم موفقیت آمیز نبود و انتقاد از این زوج هنری فراتر رفت. برگمن هفت سال را دور از آمریکا سپری کرد. او از روبرتو روسلینی صاحب دو دختر دوقلو و یک پسر شد. برگمن فعالیت هنری خود را با بازی در جند فیلم از روسلینی ادامه داد. زندگی با روبرتو نیز تجربیات خاص خودش را داشت. در حالیکه همگان بر این عقیده بودند که روسلینی باعث زوال برگمن و ضربه زدن به زندگی حرفه ای او شده است اما خود برگمن اعتقاد داشت که بازی در فیلمهای همسرش بلوغ فکری را برای او به ارمغان آورده است. دیدار اینگرید با دخترش پیا نیز حواشی فراوانی را به همراه داشت.

 اینگرید در سراسر اروپا به بازی در روی صحنه تئاتر پرداخت. برگمن با حضورش در فرانسه و اجرای زنده نمایش در صحنه تئاتر رفته رفته و آرام آرام مجددا خود را مطرح کرد. طوری که سالن نمایش هر شب به واسطه حضور او و بازی بی نظیرش لبریز از تماشاگران مشتاق بود. در این زمان بود که اولین پیشنهادات برای بازگشت او به هالیوود پس از گذشت هفت سال مطرح شد. او در این زمان در حال بازی در فیلمی به کارگردانی ژان رنوار بود. اینگرید راهی آمریکا شد. بازگشت او با واکنشهای مختلفی همراه بود. روسلینی مخالف این سفر بود و همین باعث شد تا روابط آنها رو به تیرگی برود. آناستازیا اولین فیلمی بود که پس از بازگشت برگمن  به آمریکا با بازی او به نمایش در آمد. بازی منحصر به فردش در کنار یول براینر باعث شد تا او دومین جایزه اسکارش را هم به دست بیاورد. در این زمان او با لارس اشمیت ازدواج کرد. اینگرید با نمایش های فوق العاده اش در صحنه بازگشتی موفقیت آمیز داشت و این مسئله با حمایت رسانه ها و مطبوعات با او همراه بود. برگمن در طی این سالها در فیلمهای مختلفی حضور پیدا کرده و با کارگردانهای مختلفی به همکاری پرداخت. او در سال 1972 از سناتوری که پس از ترک آمریکا به او توهین کرده بود انتقاد کرد. همین مسئله باعث شد تا در مجلس سنا در حمایت از او سخنرانی شود.

برگمن با بازی در فیلم قطار سریع السیر شرق اسکار نقش مکمل را نیز دریافت و به ویترین افتخاراتش افزود. او در واپسین روزهای حیات حرفه ایش در فیلم سونات پاییزی ساخته هم وطنش اینگمار برگمان هنرنمایی کرد. این در حالی بود که از ابتلا به سرطان سینه رنج می برد. آخرین حضور برگمن در روی صحنه اجرای نمایشی با عنوان آب های ماه در سال 1979 بود.

این هنرمند توانای سینما پس از 67 سال زندگی در سالروز تولدش و در 29 آگوست 1982 چشم از جهان فروبست.

واقعا بوگی بنده خدا راست می گفت. در این دنیای درهم و بر هم کسی برای گرفتاری های چند تا آدم معمولی ارزشی قائل نیست کلا تاریخ تولد برگمن رو یادم رفته بود.  گرفتاری ها و دنیای درهم و برهم هست دیگر  چون قرار بر این بود که در سالروز تولد هر شخصیت مهم اینجا تاپیکش رو هم استارت کنیم اما خوشبختانه دوستان حواسشان جمع بود.

سروان عزیز متن خیلی خوبی از سالنامه فیلم گذاشتند و سعید جان هم مطلبی زیبا از وبلاگ خودشان. خوشبختانه یا متاسفانه اینقدر از مطالب وبلاگ سعید و سایت من ( ایران کلاسیک ) مطلب در سایت ها دیگر کپی شده که می ترسم مطلب سایت خودم را هم اینجا کپی کنم ، چون ممکن است بگویند این را از سایت دیگری دزدیده ام ! ... حالا پیدا کنید پرتقال فروش و بقیه ماجرا را ....ن مونه اش زندگینامه کوتاه اما مفیدی است که از برگمن در سایت گذاشته ام و یا مطلب زیبایی که سعید بعدها در وبلاگش گذاشت . کافیست جملات آنرا در گوگل جستجو کنید تا ببینید صدها وبلاگ و سایت و حتی مجله آنها را کپی کرده اند و بعضا هم به نام خودشان ثبت کرده اند. البته از نظر اینکه جماعت با ایفاگران سینمای کلاسیک آشناتر شده اند باز جای خوشحالی است و گلایه ای نیست. به هر حال اینترنت همین است. مزایایی دارد و معایبی ... و البته خوبی هایش بر بدی هایش می چربد 

به هر حال اینگرید عزیز لیاقت این را دارد که مطلب تازه ای در موردش بنویسم و فقط این پست را زدم که بگویم گرفتار بودم که نتوانستم دیروز در خدمت دوستان باشم اما در اسرع وقت این پست را کامل خواهم کرد و فقط به  این عبارت بسنده می کنم:

مگر می توان عاشق سینمای کلاسیک بود و کازابلانکا را دوست نداشت ؟

مگر می توان عاشق کازابلانکا بود و احساسی نسبت به اینگرید برگمن نداشت ؟

یک screensaver زیبا نیز ضمیمه کردم تا زیبنده desktop دوستان برای این روز باشد.

فکر کنم بهتره این نظرسنجی های بالای بازیگران و کارگردان های رو برداریم. من عذاب وجدان گرفتم چون الان دیدم ستوده به همه فیلم های برگمن بدون استثناء رای داده

اتفاقاً من هم عذاب وجدان دارم

ای کاش همه فیلم های اینگرید برگمن در نظرسنجی بود تا به همه فیلم های  این بازیـگر بی همتا رای می دادم

مگر مي شود عاشق سينما بود و كازابلانكا را ناديده گرفت ؟

 
و مگر مي توان عاشق كازابلانكا بود و نسبت به اينگريد برگمن احساسي نداشت ؟

در مورد عمق نگاه برگمن در فيلهايش و به خصوص كازابلانكا باشما موافقم اما اگر نسخه 

 
------------------------------------------------------------------------

 با اينكه در سايت ايران كلاسيك مطالب خوبي در مورد برگمن داشتم سعي مي كنم براي

اينگريد برگمن - Ingrid Bergman - 1915-1982

 مليت :‌ سوئدي

 ( رجوع شود به كتاب سال سينماي ايران ۱۳۸۳ موسسه فيلم بخش بهترين بازيگران عمر ما )

 -----------------------------------------

 معروف ترين نقش ها :

شخصيتي كه او در هاليوود از خود ساخت بسيار خاص و منحصر به فرد بود.

 اما مگر او چه تفاوتي با ديگر بازيگران زن همدوره اش داشت؟

او چهره اي زيبا داشت اما در آن زمان در هاليوود چنين بازيگراني فراوان بودند

 او هنرمندانه بازي مي كرد اما ديگر سوپر استارهاي زن نيز چنين كاري مي كردند

 او فيلم هاي مهمي را در مقابل بازيگران مرد معروف بازي كرده بود اما ديگران هم چنين بودند

او بلد نبود برقصد - آواز بخواند و يا براي بردن دلتماشاگران عشوه و طنازي كند

زيبايي او عروسك وار نبود او اولين بازيگر زن بود كه بدون آرايش غليظ در فيلم ها بازي مي كرد

 صورتش به تنهايي آنقدر معصوم و جذاب بود كه نيازي به آرايش مجدد نداشت. او طبيعي بود

روزنامه ها در وصف او مي نوشتند خانم برگمن نه تنها در فيلمهايش شاهكار مي آفريند بلكه

 صورتش آنقدر زيباست كه خود يك شاهكار هنري است.

بازي هاي او به دور از اداهاي رايج بازيگران ديگر بود و از عمق شخصيت ساده اش به وجود

او نسبت به كارش عشق و فداكاري عجيبي نشان مي داد به طوري كه يكبار ادعا كرد:

اگر شما بازيگري را از من بگيريد ديگر نمي توانم نفس بكشم.

هنگامي كه ارنست همينگوي به او گفت كه بايد براي ايفاي نقش ماريا در فيلم "زنگها براي كه

ديويد سلزنيك يكبار به مشاورش نوشته بود: " خانم برگمن در كار بسيار با وجدان است. او بر

پس از موفقيت چشمگير كازابلانكا خبرنگاري كه معمولا همفري بوگارت را در نقش هاي خشن

 نكات خواندني در مورد برگمن : برگرفته از IMDB

 

 

 

 

 او در اولین روز کاری اش در هالیوود با دوچرخه به استودیو رفت.

برگمن در فيلم بدنام كه يكي از شاهكارهاي به ياد ماندني آلفرد هيچكاك است.

او در اين فيلم زيبا نقش يك جاسوسه زن را با ظرافت هاي خاص هيچكاك به نحوي عالي ايفا
نمود. او بعدها گفته بود كه بهترين تجربه كاريش را با هيچكاك در اين فيلم داشته است چرا كه
ديگر ديويد سلزنيك دخالت پيشه در كار نبود كه باعث نگراني هيچكاك شود و او مي توانست
هر شگردي را كه دوست داشت بر سر فيلم و بازيگرانش در بياورد .

این مطلب از نوشته هایی بود که در گفتمان ( 10 سال پیش ) در بحث با دوست عزیز منصور   نوشته بودم و با اندکی ویرایش دوباره بازنویسی شد .

آرشیو عکس های اینگرید برگمن :

( برای دیدن عکس در سایز واقعی بر روی عکس مورد نظر کلیک کنید )

Admin:  عکس ها ویرایش ، تصحیح رنگ و آماده سازی شد و در فایل ضمیمه بازنشانی شد.

چکار کرده ای، مریم .

شاعر میگه : ساقی من از این شوق که دارم مستم ... تو به یک جرعه دیگر ببری از دستم !

. .

 البته چون سایز عکس ها بالاست صفحه به کندی باز میشه. احتمالا admin درستش می کنه و عکس ها رو به صورت دو اندازه ای دوباره بازنشانی میکنه تا صفحه مرتب بشه. متاسفانه عکس های ایران کلاسیک که توی upic بوده باز نمیشه .

(۱۳۸۸/۱۲/۱۵ عصر ۰۹:۱۸)سروان رنو نوشته شده:  

 متاسفانه عکس های ایران کلاسیک که توی upic بوده باز نمیشه .

( با لهجه ناصرالدین شاه در کمال الملک علی حاتمی بخوانید )

" با این وضعیتِ گل و بلبل اینترنت در اینجا .... اوضاع ، بهتر از این نمی شود .... "

شب با هزار بدبختی فایل ها را در سایتی آپلور می کنی و صبح بلند می شوی و می بینی که سایت مذکور پریده و خبری از عکس ها نیست. حکایت این سایت u p i c . i r هم همین است. انگار زمانی سایتی با این نام وجود داشته است .

انشااله به زودی دوباره آنها را در یک سایت آپلود دیگر بارگذاری خواهم کرد . و به دوستان مژده می دهم که با نزدیک شدن عید و آزاد شدن وقت ، به زودی تصاویر بسیار نایابی از سینماگران کلاسیک که در طول سالها در آرشیو شخصی جمع آوری کرده ام در معرض دید دوستان قرار خواهم داد

 توضیح :  لینک های پست مورد نظر بازنشانی شد.

بدون شرح!

در راستای پُستِ maryam .... هیچکاک و اینگرید

من فكر مي كنم اين دو يه عشق افلاطوني به همديگه داشتن!

هيچكاك خيلي اينگريد رو دوست داشته منتها علاقه خودشو هنرمندانه ابراز ميكرده. اگر اينطور نبود چرا بايد سكانس بوسه كري گرانت و اينگريد رو در بدنام اونطوري ميگرفت؟ چرا خودشو به زحمت انداخت تا اداره سانسور رو سر كار بذاره؟!

توي كتاب مصاحبه هيچكاك با تروفو (كه آقاي پرويز دوايي ترجمه كردن) هر بار كه تروفو صحبت اينگريد برگمن رو پيش مي كشه ،‌ لحن هيچكاك يه طور خاصي شده!

نمی دونم فیلم تقدیر از هیچکاک رو دیدی ، مریم ؟

همونطور که می دونی هیچکاک با اون کارنامه درخشان ، اصلا اسکار نگرفت ( این مساله جزو افتخارات همیشگی اش بود ! ) چند ماه قبل از مرگش که جماعت آکادمی دیدن استاد حالش خرابه و عن قریب ممکنه به ملکوت بپیونده  ، موسسه فیلم آمریکا AFI یک جشن برگزار کرد تا جایزه یک عمر فعالیت سینمایی رو بهش بده ( نوعی اسکار افتخاری ) . فیلم کاملش در یوتیوب (رحمت الله ) هست. همه بازیگران فیلم های هیچکاک و عوامل فیلم هاش رو دعوت کردن. خیلی فیلم خاطره انگیزیه. در اونجا هیچکاک حالش خوب نیست و روی صندلی نشسته و به سختی می تونه بلند بشه. خلاصه همه عوامل و بازیگرا میآن حرف می زنن و از هیچکاک می گن تا اینکه ... در پایان مراسم اینگرید برگمن میاد روی صحنه و در مورد بدنام و داستان ingrid, fake it ! it's only a film میگه و همه میزنن زیر خنده. بعد یه کلید در میاره و میگه این همون کلیدی است که در فیلم بدنام محور داستان بود که کری گرانت ورش داشت و به من هدیه اش کرد و من دهها سال نگه اش داشتم . حالا می خوام اینو به هیچکاک عزیز برگردونم... 

همه سالن دست می زنن و اینگرید از بالای صحنه پایین می آد و به طرف هیچکاک میره ... هیچکاک 2 بار سعی می کنه از روی صندلی بلند بشه که نمیشه و بار سوم با زور بلند میشه و میره اینگرید رو بغل می کنه و دستش رو محکم دور اینگرید می بنده و ....  باید ببینی ... صحنه خیلی احساس برانگیزیه ... هر دو تا گریه می کنن و کری گرانت و جیمز استیوارت هم با اون عینک های ته استکانی اونجا وایسادن...

فیلم این مراسم در یوتیوب هست که باید با عنوان AFI salute to alfred hitchcock سرچ کنید. البته با توجه به قیلثر بودن یوتیوب ، من فایل ویدیویی این قسمت از مراسمی که بالا سروان عزیز توضیح داد ، در آدرس زیر آپلود کردم :

http://www.4shared.com/video/xi3FFN0Z/No...ock_B.html

فرمت فایل FLV هست که با برنامه های total player یا classic player  یا kmPlayer قابل دیدن است.

هیچکاک و برگمن تا آخر عمر دوستان بسیار خوبی بودند. بعد از دو فیلمی که اینگرید پشت سر هم با هیچکاک کار کرد ( طلسم شده ، بدنام ) به خاطر اختلافات برگمن با دیوید سلزنیک ، هیچکاک که هنوز تحت قرارداد با سلزنیک بود نتونست فیلمی با برگمن کار کنه . هیچکاک می خواست بازیگر زن فیلم بعدی اش ،پرونده پارادین ، برگمن باشه . وقتی مدت قرارداد و تعهد هیچکاک هم تمام شد و آزاد شد تونست فیلم در برج جدی رو با برگمن کار کنه و در این فیلم هم هیچکاک و هم برگمن تهیه کننده فیلم  بودن و شرکتی با نام ترانس آتلانتیک رو تاسیس کرده بودن. یکسال بعد قضیه جنجال روسلینی و دوری برگمن از هالیوود پیش اومد . هیچکاک در مصاحبه ای که انجام داده بود حسابی از روسلینی بد گفته بود . او همواره می گفت که روسلینی ، برگمن را تباه کرد . گرچه خود اینگرید همیشه می گفت که از کارش پشیمان نیست. 

شخصیت های ماندگار

شخصيت‌هاي به يادماندني فيلم‌ها، همچون انسان‌هاي واقعي، زنده‌اند و از آن بالاتر، ناميرا و ابدی. نقش‌هاي ماندگاري كه در شخصي‌ترين تصميم‌گيري‌هاي مخاطبان نقش ايفا مي‌كنند و اين ‌گونه به تجربيات زيستي انسان مي‌پيوندند.

«ماريا» در «زنگ‌ها براي كه به صدا درمي‌آيند»^*‌

«ماريا» فقط يك معشوق نيست. بلكه نماد عشق است. وجود او در محبت و عشق خلاصه شده چرا كه او اصلا عشق زاده است. اين را وقتي مي‌فهميم كه دارد گذشته اش را براي «روبرتو» بازگو مي‌كند و مي‌گويد چه طور پدر و مادرش را جلوي چشمش كشته‌اند. پدر ماريا جمهوريخواه بوده و در راه عشق به مردم كشته شده و مادرش در راه عشق به اين پدر مردم دوست جانش را فدا كرده است. ماريا از كودكي با عشق بزرگ شده و تعجبي ندارد اگر اين همه عاشق‌پيشه و دلباخته و از خود گذشته است. در عين حال عشق او هرگز با هوس آلوده نبوده و نيست چنانچه «مال هيچكس نبودن» او، زبانزد همه است و روبرتوي تازه وارد هم در ابتداي ورودش به جمع غارنشينان، ماريا را پيش از هر چيز با همين ويژگي مي‌شناسد.

زن پاپلو، «پيلار» درباره گذشته ماريا به روبرتو مي‌گويد: «خيلي بلا سرش اومده. بدترين بلاهايي كه مي‌تونه سر يه زن بياد.» و اين بلاها شايد به ظاهر پرده عفت ماريا را دريده باشد، اما درواقع چنين نيست و باور قلبي به همين مهم، روبرتو را وا ‌مي‌دارد مانع از حرف زدن ماريا درباره آن خاطرات تلخ‌ بشود و وقتي هم كه ماريا به اصرار، ما وقع را براي او تعريف مي‌كند، روبرتو با يك جمله اعتماد به نفس ماريا را به او برگرداند: «ماريا: حالا ديگه منو دوست نداري مي‌دونم. فردا منو از خطوط دشمن مي‌گذروني و ديگه تو رو نمي‌بينم. تو ديگه منو نمي‌خواي ‌/‌ روبرتو: ماريا هيچكس به تو دست نزده مي‌فهمي؟ ‌/‌ ماريا: جدي مي‌گي؟ ‌/‌ روبرتو: هيچكس. ايمان داشته باش».

وقتي پيلار روي صخره‌اي نشسته و دارد از زشتي خودش براي روبرتو درد دل مي‌كند، ماريا سرش را روي زانوي پيلار مي‌گذارد و به او مي‌گويد او نه فقط زشت نيست، بلكه زيباست. در اينجا پيلار خطاب به ماريا جمله‌اي مي‌گويد كه مويدي ديگر بر عشق سرشار شخصيت مارياست. پيلار مي‌گويد: «سعي كن مغزت رو به كار بندازي نه قلبت رو» يعني اين‌كه ماريا با قلبش فكر مي‌كند نه با مغزش. ماريا آنقدر اميدوار است كه در آن مهلكه جنگي در يك قدمي مرگ، دارد براي زندگي آينده‌اش با روبرتو عاشقانه حرف مي‌زند. حتي شب حادثه، روياي زندگي در خانه روبرتو و بودن در كنار او را مي‌بيند و خواب بچه داشتن از روبرتو را و ما اگر مثل او با قلبمان فكر كنيم شايد بپذيريم كه حق با اوست چنانچه روبرتو پذيرفت و بر همين اساس در لحظه آخر اين ديالوگ به ياد ماندني را بر زبان آورد: «اگه تو بري منو هم با خودت بردي. حالا من و تو يكي هستيم... حالا من توام و تو هم مني... يادت باشه تو خود مني. فقط تويي كه از من باقي مي موني. وداعي در ميان نيست چون ما از هم جدا نيستيم».

*محصول 1943 آمريكا، كارگردان: سام وود، بازيگران: اينگريد برگمن، گري كوپر

نویسنده : آزاد جعفری

منبع : قاب کوچک روزنامه جام جم

(۱۳۸۹/۲/۳ عصر ۱۱:۳۲)IranClassic نوشته شده:  

فیلم این مراسم در یوتیوب هست که باید با عنوان AFI salute to alfred hitchcock سرچ کنید. البته با توجه به قیلثر بودن یوتیوب ، من فایل ویدیویی این قسمت از مراسمی که بالا سروان عزیز توضیح داد ، در آدرس زیر آپلود کردم :

http://www.4shared.com/video/xi3FFN0Z/No...ock_B.html

فرمت فایل FLV هست که با برنامه های total player یا classic player  یا kmPlayer قابل دیدن است.

خیلی خیلی ممنونم. بالاخره دانلود شد!

به نظر میرسه سایت 4shared خیلی سرعتش پایین اومده. چون سرعت اینترنت الان بد نیست اما دانلود از اون سایت از سرعت 5 کیلوبایت در ثانیه بیشتر نمی شد.

باز هم از لطف شما خیلی خیلی تشکر می کنم.

زنگ ها برای که به صدا در می آیند ،

محصول 1943 آمريكا، كارگردان: سام وود، بازيگران: اينگريد برگمن، گري كوپر

بعضی مواقع چیزهایی که برای انسان اهمیت کمتری دارند با گذشت زمان  اهمیت و ارزش واقعی خودشان را نشان می دهند. درست گفته اند که تاریخ بهترین قاضی است. در زمان ساخت کازابلانکا ( مخصوصا اواخر فیلمبرداری آن ) فکر و حواس برگمن به این فیلم ( زنگ ها ... ) بود و اینکه آیا نقش اول را به او می دهند ؟ حق هم داشت. زنگ ها ... را نویسنده مشهور زمان ( ارنست همینگوی ) نوشته بود و آنقدر مهم بود که استودیوی پارامونت می خواست آن را رنگی بسازد. بازیگر نقش اول مرد هم گری کوپر بود که در آن زمان بسیار از بوگارت معروف تر و محبوب تر بود و ...  اما کازابلانکا چه داشت ؟ یک فیلمنامه ناقص که حتی کارگردان بداخلاق فیلم ( مایکل کورتیز ) هم نمی دانست آخر فیلم قرار است چطور تمام شود ! بازیگر نقش اول مرد ( بوگارت ) هم بسیار کم حرف و تودار بود و  مشکلات فیلمبرداری و عجله تهیه کننده هم اعصاب همه را خرد کرده بود ...

 اما دست روزگار باعث خلق اتفاقی یک شاهکار شد. بزرگی گفته است که خوبی فیلم های شاهکار اینست که کسی نمی داند چطور ساخته می شوند !

عکس های کمتر دیده شده برگمن ( قسمت اول ) :

این عکس ها  دوران قبل از مهاجرت به آمریکا (  سوئد و آلمان ) تا دوران هالیوود را شامل می شوند.

برای دیدن عکس های ضمیمه ( بند انگشتی ) در اندازه واقعی بر روی عکس کلیک کنید.

با تشکر از تمامی ِ دوستان ، مطالب و عکس ها فوق العاده بودند . واقعا زیبایی این بانوی اسطوره ی سینما ، ناب و بازی اش طبیعی و فوق العاده است  . من هم یک سری عکس رو میذارم که امیدوارم تکراری نباشند :

درود! خب امروز 29 آگست سالروز تولد و وفات اينگريد برگمن اين ستاره بي بديل سينماست! اين روز بزرگ رو به همه مخصوصا سروان رنو گرانقدر و بزرگوار همزمان  تبريك و تسليت عرض مي كنم! ميگن ادمهاي بزرگ همه چيزشون بزرگه در مورد اينگريد برگمن هم همينطوره انگار! اين هميشه برام جالب بوده كه روز تولد و مرگ اين ستاره يكي بوده.

با تشکر فراوان از کاساندرا ی عزیز به خاطر یادآوری این روز . من تاریخ تولد خودم رو فراموش کنم این یکی رو فراموش نمی کنم .

 7 شهریور ، اینگرید عزیز و دوست داشتنی از پدری سوئدی و مادری آلمانی چشم به این جهان گشود. دختری که از کودکی عاشق بازی کردن بود در نبود مهر مادری ، خودش را با عروسک هایش سرگرم می کرد و به جای آنها حرف می زد و بازی می کرد. پدرش هنرمند عکاس بود و عشق به هنر را او در دل اینگرید کاشت. در مدرسه بازیگری وقتی  از بین همه شاگردان باسابقه تر ، او را برای بازی در یک فیلم بیرون کشیدند بقیه همکلاسی ها حسابی حسادت کردند. آنها نمی دانستند که بازیگری در خون این دختر است. چیزی نگذشت که دخترک نازک اندام به بازیگر محبوب سینمای سوئد تبدیل شد و سیل درخواست ها از کشورهای مختلف برای بستن قرارداد به او رسید اما او نمی پذیرفت و شوهرش هم که یک پزشک بود راضی به ترک وطن نبود تا اینکه سرانجام به بهانه رفتن به سرزمین مادری اش آلمان ، یک فیلم در آلمان هیتلری بازی کرد.

در همان زمان در اینور دنیا شاگرد آسانسور یکی از دفاتر دیوید سلزنیک - سازنده بربادرفته - روزی در حالیکه داشت با یکی از مشاوران سلزنیک به طبقه بالا می رفت از استعداد و زیبایی یک بازیگر هموطنش گفت و باعث شد حس کنجکاوی این مشاور تحریک شود. سلزنیک که کاشف استعدادها بود و قبلا استعدادهایی مانند هیچکاک ، ویوین لی و  ... را کشف کرده بود با دیدن فیلم اینترمتسو ی برگمن ، فوری یکی از مشاورانش را به اروپا فرستاد و گفت : بدون قرارداد با این بازیگر جوان سوئدی به آمریکا برنگرد ! . پیشنهاد سلزنیک معروف چیزی نبود که بشود رد کرد ( از همان نوع پیشنهاداتی بود که پدرخوانده می داد ) و برگمن به آمریکا آمد. حکایت روز اولی که برگمن به هالیوود آمد خودش ماجرایی است که مجالش اینجا نیست ( برید کتاب زندگینامه برگمن نوشته خانم شرکاء رو بخونید ) خلاصه اینکه سلزنیک با دیدن برگمن شروع کرد به دادن توضیحاتی که برای بقیه بازیگران زن هم گفته بود: اول باید پات رو از زانو ببریم چون قدت خیلی بلنده ، ابروهات ضخیمه باید برشون داریم. اسمت خیلی آلمانیه و ما با این کشور در حال جنگیم پس عوضش می کنیم و ...

خلاصه این حرفا رو که می زنه ، اینگرید همیشه خجالتی و کم حرف ،   از کوره در میره و یکدفعه خستگی ده هزار کیلومتر مسافرت رو خالی می کنه روی سر سلزنیک بی زبون و اینقدر تند حرف می زنه که سلزنیک بیچاره مات و مبهوت میشه: آقای سلزنیک من همین هستم که می بینی ، اگر نمی خواهید یک بلیط برای من بگیرید تا به کشورم برگردم.  سلزنیک هم می بینه که نه بابا این یکی انگار با بقیه فرق داره پس قبول می کنه و اینطوری کلی به هنر هفتم خدمت میشه !

این دو تا مطلب هم امروز در مورد اینگرید نوشته شده که اولی مربوط به سایت یک پزشک هست که از دوستداران باسواد برگمنه و دومی هم که از یک سایت خبری است و البته بیشتر مطلبش برگرفته از همان نوشته معروف سایت جناب ایران کلاسیکه که واقعا منبعی برای زندگینامه اینگرید شده.

http://1pezeshk.com/ یا  http://1pezeshk.com/archives/2010/08/ing...rgman.html

http://iscanews.ir/fa/ShowNewsItem.aspx?...mID=384474