قطعا در نبود صداهای جاویدان، همه ما دلتنگ هستیم. به شخصه نه تنها دلتنگ صدای بانو هاشم پور هستم که برای شنیدن آوای جاویدان سیمین سرکوب، ایران بزرگمهری و مهین کسمایی هم همانقدر مشتاقم اما یک واقعیت وجود دارد، اینکه هر حرفه ای، سرانجام در یک نقطه به پایان خواهد رسید، چه سوپراستار سینما باشی، چه فوتبالیست و مربی حرفه ای ورزشی، چه یک آموزگار دبستان در شهری کوچک و چه دوبلور بزرگی همچون رفعت هاشم پور.

ایشان 83 ساله هستند و قطعا خودشان بیش از من و شما در این 9 سال رنج کشیده اند (کنار آمدن با انجام ندادن کاری که بیش از 40 سال به صورت حرفه ای انجام میدادی قطعا سختی های زیادی داشته) ولی به نظرم سکوت ایشان، مجال دادن به زندگی خودشان است و میدان دادن به جوانترهاست. واقعیت این است که من تخصص زیادی مثل سایر عزیزان درباره پشت پرده های دوبله ندارم اما با این که یک سوپراستار در اوج از کار کناره گیری کند کاملا موافقم.

حالا ما هستیم و همه آن خاطرات خوش از روزگار کودکی و البته اگر نسخه ای از آن دوبله های ماندگار هم در هارد کامپیوترمان باشد که سرزنده ایم از شنیدن و تماشای شاهکارهای هنری این بزرگان.
در پایان اگر قرار باشد به این هنرمند عزیز جمله ای بگویم، این که سلامتی ایشان را آرزومندم.