سلام و درود بر دوستان گرامی و سروران محترم

ضمن عرض تبریک عید ولادت پیامبر گرامی اسلام و تشکر از همۀ عزیزان بویژه جناب حمید هامون بزرگوار، جناب واتسون عزیز، سرکار خانم جروشا و همۀ کسانی که در مدّت غیبت حقیر، لطف و محبتشان را با اعطای اعتبار(جنابان آلبرت کمپیون، اشپیلمن، مکس دی وینتر و سرکار خانم Princess Anne) و با تشکر از ارسالهای کریمانۀ فوق نشان دادند، صادقانه می گویم که استحقاق این همه عنایت را نداشته و ندارم.

از روی جناب سروان رنو هم بسیار شرمنده ام که هر بار آرزویش برای پایان عمرم و به میراث بردن اندک مرده ریگم، ناکام می ماند و کماکان از او قبراق ترم.

در هر حال، خواهشمندم بنده را بیش از آنچه هستم، تصور نکنید. نه استادم و نه حتی خبره. فردی معمولی با دانشی مطمئناً کمتر از دیگر دوستان هستم و گهگاهی با نوشته هایم تنها وقت باارزش بازدیدکنندگان و خوانندگان محترم ارسالهایم را می گیرم.

در جواب شعر ارزشمند سرکار خانم جروشا چند بیتی می نویسم که البته بیشتر در حکم خشت زدن است ولی امیدوارم بزرگواران به بزرگیشان ببخشند.

من  نه  استاد  که  شاگرد  کِه  راه  دلم
تا  به  مقصد  برسم  عمر  ز کف  می رودم

چون  همه  محفلیان   بر   صفت  خورشیدند
کی مرا هست فروغی؟ نه چو ایشان شمسم

مکتبی را  که  در  آن  بیش ز  صد استاد است
من  یکی  صفر  قفای  صد  ایشان  هستم

این مکان اسکلۀ  عشق  هنرمندان  است
من  کجا ؟  در  بلمی  غرقۀ  دریا  گشتم