یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد

به وداعی دل غمدیده ما شاد نکرد

آن جوان بخت که می‌زد رقم خیر و قبول

بنده پیر* ندانم ز چه آزاد نکرد

کاغذین جامه به خوناب بشویم که فلک

رهنمونیم به پای علم داد نکرد

دل به امید صدایی که مگر در تو رسد

ناله‌ها کرد در این کوه که فرهاد نکرد

سایه تا بازگرفتی ز چمن مرغ سحر

آشیان در شکن طره شمشاد نکرد

شاید ار پیک صبا از تو بیاموزد کار

زان که چالاکتر از این حرکت باد نکرد

کلک مشاطه صنعش نکشد نقش مراد

هر که اقرار بدین حسن خداداد نکرد

مطربا پرده بگردان و بزن راه عراق

که بدین راه بشد یار و ز ما یاد نکرد

غزلیات عراقیست سرود حافظ

که شنید این ره دلسوز که فریاد نکرد

* بعد از عمری مرافقت با خواجه مدّتی بود که از دیوانش فال می گرفتم و او از دل غمدیدۀ من حال. تا آنکه از چند روز پیش مدام مصرع اوّل این غزل در ذهنم جولان میداد، چون به دیوان خواجه رجوع کردم، دیدم یادی هم از من در مصرع چهارم کرده، لذا با توجه به محتوای غزل، مناسب دیدم یاران رفته را با این غزل بخوانم، امید است که بازآیند جوانمردان صاحبدل .