شعر زیبائیست و متناسب با حال و هوای همه ما . این شعر زیبا از شاعر شب مهتابی ، فریدون مشیری تقدیم به همه دوستانم در کافه :

یاد من باشد فردا دم صبح

جور دیگر باشم

بد نگویم به هوا، آب ، زمین

مهربان باشم، با مردم شهر

و فراموش کنم، هر چه گذشت

خانه ی دل، بتکانم ازغم

و به دستمالی از جنس گذشت ،

بزدایم دیگر،تار کدورت، از دل

مشت را باز کنم، تا که دستی گردد

و به لبخندی خوش

دست در دست زمان بگذارم

یاد من باشد فردا دم صبح

به نسیم از سر صدق، سلامی بدهم

و به انگشت نخی خواهم بست

تا فراموش، نگردد فردا

زندگی شیرین است، زندگی باید کرد

گرچه دیر است ولی

کاسه ای آب به پشت سر لبخند بریزم ،شاید

به سلامت ز سفر برگردد

بذر امید بکارم، در دل

لحظه را در یابم

من به بازار محبت بروم فردا صبح

مهربانی خودم، عرضه کنم

یک بغل عشق از آنجا بخرم

یاد من باشد فردا حتما

به سلامی، دل همسایه ی خود شاد کنم

بگذرم از سر تقصیر رفیق ، بنشینم دم در

چشم بر کوچه بدوزم با شوق

تا که شاید برسد همسفری ، ببرد این دل مارا با خود

و بدانم دیگر قهر هم چیز بدیست

یاد من باشد فردا حتما

باور این را بکنم، که دگر فرصت نیست

و بدانم که اگر دیر کنم ،مهلتی نیست مرا

و بدانم که شبی خواهم رفت

و شبی هست، که نیست، پس از آن فردایی

دوستان عزیز

بیش از یکماه در خدمت دوستان نبودم خواستم شروع مجدد پستهای خود را با شعر بالا آغاز کنم که اگر آنرا سرلوحه روزمره گی خود قرار دهیم زندگی کمی با آرامش توام خواهد شد. و کلام آخر اینکه:

گله ها را بگذار!

ناله ها را بس كن!

روزگار گوش ندارد كه تو هي شِكوه كني!

زندگي چشم ندارد كه ببيند اخم دلتنگِ تو را !

فرصتي نيست كه صرف گله و ناله شود!

تا بجنبيم تمام است تمام!

مهر ديدي كه به برهم زدن چشم گذشت...؟

يا همين سال جديد!

باز كم مانده به عيد!

اين شتاب عمر است ...

من و تو باورمان نيست كه نيست!

و در نهایت این پست را با این نیایش به پایان می رسانم:

خدایا

آنان که به من بدی کردند    مرا هوشیار کردند

آنان که از من انتقاد کردند         به من راه و رسم زندگی را آموختند

آنان که به من بی اعتنایی کردند.       به من صبر و تحمل آموختند

آنان که به من خوبی کردند.         به من مهر و وفا آموختند

پس خدایا

به همه اینان که باعث تعالی دنیا و آخرت من شدند خیر و نیکی برسان.

ارادتمند

بروبیکر