به همه ی دوستانی که رفته اند و جایشان برای همیشه خالی است!

کافه را خاموش می بینم

کافه را غرق سکوت تلخ تنهایی

سالن خاموش و سرد کافه بس تنهاست

چراغ نیم سوز کافه در سوز و گداز مرگ

کسی پشت پیانو نیست

نشسته در دلم کابوس تنهایی

و جانم تشنه ی شور هم آوایی

 .

صدای مرگ می آید

و درب آسمان بسته است

پرنده در هوای پر زدن خسته است

عقاب تیز پر را بند کینه، بال و پر بسته است.

 .

خمارین چشم عاشق سوز دلبر بر هم افتاده

میان عاشقان بس ماتم افتاده

 .

پراکندند یاران خوش الحانم

من اینک سخت تنهایم

کجا شد ساغر و ساقی

و آن نازک خیالی های یاران دل آویزم

و آن نقش و نگار پرده های رازخوانی شان،

میان کوچه های سینما و نور و موسیقی

و در صف های طولانی

و با چشمان مشتاق تماشا

تماشای تصاویری که صدها قصه ی ناگفته می گویند

و در گوش تو

مثل باد در گوش فضا

پچ پچ کنان

بس راز می گویند

 .

تو را آرام نور یک چراغِ قوه سو می داد

و تو آرام بر یک تکیه گاه آشنا، خود تکیه می دادی

و چشمان تو در تاریکی سالن، فضا را جستجو می کرد

به هر سویی چو مرغی تشنه رو می کرد

و آنگاه،

بر  آن پرده ی تاریک و روشن می گرفت آرام

 .

چو آن سنگین و رنگین پرده ی مخمل ز روی سن رها می شد

غم از دل ها جدا می شد

و نور از پشت سر چون چشمه ی خورشید می جوشید

و احساس از درون چشمه سر می زد

و می تابید بر دیوار صیقل خورده ی سیمین،

که در خاطر هزاران  خاطره از نور و موسیقی و آوای دل انگیز هنرمندان دیرین داشت

و ما آرام در رویای هر تصویر مثل سایه می رفتیم

و اشک و خنده و افسوس پر می کرد سالن را

و ما لبریز از احساسِ جاری گشتن در نور،

می رفتیم

 .

مرا با سینما رویای بسیار است

رویایی تماشایی

خیالی سخت رویایی

 .

و تنها کافه ی شاد کلاسیک شما مانده است

همانجایی که روی هر بساطش سفره گسترده ست

و در هر سفره ای بس نوشداروی غم غربت

پر از اندوه و وصل و شادی و هجرت

پر از آن خاطرات شاد و شیرین و تماشایی

 .

بیا و باز با ما و هم آوایان تماشا شو

بیا و غرق رویا شو

برای ما شدن، ای دوست

بازآ و مهیا شو