(۱۳۹۰/۷/۱۹ عصر ۰۲:۵۴)کاپیتان اسکای نوشته شده:  

حمله ی تازیان به ایران و پشتیبانی ادیبانی همانند سعدی که استاد ادبیات و زبان عرب هستند، سبب شد که چهل درصد زبان ما عربی باشد و ما سی و سومین زبان عرب شناخته شویم.

 کاپیتان اسکای عزیز

پیش از هر چیز، علاقه شما به زبان فارسی و تلاشتان برای پاسداشت این زبان ستودنی است، ولی منظور شما از اینکه "ما به عنوان سی و سومین زبان عربی شناخته می شویم" را متوجه نشدم. زبان عربی در کشورهای مختلف به شکل های متفاوتی در آمده است به طوری که مثلا یک عرب عراقی برای گفتگو با یک عرب مصری و یا مثلا تونسی با مشکل مواجه می شود، در عین حال این شکل های مختلف همه متعلق به زبان عربی شناخته می شوند. ولی زبان فارسی هرگز حتی با وجود تعداد زیادی از وام واژه های عربی، حتی به عنوان هم خانواده این زبان هم شناخته نمی شود، چه برسد به اینکه خودش بخواهد یکی از سی و سه گونه زبان عربی باشد. حداقل در محافل علمی که اینطور نیست. بنابراین بهتر است خود ما نیز چنین مسائلی را مطرح نکنیم که پایه علمی ندارد.

دلیل آن هم این است که زبان فقط شامل تعدادی واژه نیست، بلکه حروف یا به عبارتی همان آواها و نیز دستور یا گرامر را نیز شامل می شود. زبان فارسی تنها در حوزه واژگان و کلمه ها از زبان عربی وام گرفته است و در طول این 1400 سالی که واژه های عربی وارد فارسی شده اند حتی یک آوای عربی نیز وارد زبانمان نگردیده است، یعنی حتی همان واژه های عربی را نیز با آواهای فارسی تلفظ می کنیم. به علاوه در زمینه دستور نیز باز دستور زبان خودمان را داریم و قواعد دستوری که وارد شده اند در حد بسیار ناچیز بوده اند. بنابراین اگر برای مثال شما بریده ای روزنامه فارسی را به یک عرب نشان بدهید و از او بخواهید روزنامه را بخواند، او تنها قادر به شناسایی بعضی کلمه ها خواهد بود و از معنی کل مطلب تقریبا هیچ چیز نمی فهمد.

 در بین زبانهای زنده دنیا اکنون نمی توان زبانی را یافت که سرشار از واژه های قرض گرفته شده از زبان های دیگر نباشد. همین زبان انگلیسی  هم اگر قرار باشد واژه هایی که از زبانهای دیگر به آن وارد گردیده است را حذف کند، با یک خلا و کاهش ناگهانی در واژگان مواجه خواهد شد. در مورد عربی و فارسی هم به دلایلی که می دانیم واژه های عربی زیادی به فارسی وارد شد (و البته واژه هایی فارسی نیز به زبان عربی وارد گردید، هر چند تعداد آنها کمتر است) ولی همان طور که گفته شد اینها هرگز باعث نمی شوند که زبان فارسی شاخه ای از زبان عربی به نظر برسد. (البته شکی نیست که باید زبان را پاس داشت و از به کار بردن واژه های غیر فارسی تا حدی که ممکن است، دوری کرد.)

باز هم علاقه شما به زبان فارسی که به آن عشق می ورزم را شایسته تقدیر می دانم و همین علاقه سبب شد که این پاسخ را بنویسم.

البته امیدوارم طرح این مسائل باعث انحراف از بحث اصلی که در جریان بود و هری لایم عزیز آن را مطرح کرده بود نشود و به آن پرداخته شود.