فکر نمی کنم هری جان ؛

اکثر عشاق بازی های کامپیوتری از آتاری شروع کردند و کمتر بچه دهه 60 ای وجود دارد که حداقل یکبار دستش به دسته بازی آتاری نخورده باشد ، اما TV Game یک وسیله عمومی در حد آتاری نبود و مختص بچه های کمتری بود. چیزی که آتاری را برای بچه های کم سن و سال ( و حتی بزرگتر ) جذاب می کرد ، همانا سبک ساده بازی های آن بود به طوری که همه می توانستند به راحتی با بازی ارتباط برقرار کنند ؛ از بچه 3 ساله تا مرد 30 ساله. اصولا بازی یک رسم کودکانه است پس باید تابع متقضیات کودکان باشد و آتاری این رسم را درست انجام می داد اما شما در بازیهای بسیار پیشرفته و پیچیده امروزی ( مثلا PS3 , Xbox و ... ) چنین چیزی نمی بینید برای همین جذابیت آن محدود به سنین خاصی  است.

علاوه بر اینها ، این بازیها به دلیل سادگی ( مانند فیلم های صامت ) ، نیازی به دوبله و ترجمه نداشت و چون صدا و نوشته ای هم وجود نداشت ( صدا در حد موزیک بود )  بازی ها به معنای کامل کلمه ، جهانی و فراگیر بودند. بچه 10 ساله ایرانی فارسی زبان ، دقیقا به همان اندازه کودک 10 ساله انگلیسی در لس آنجلس آمریکا با بازی ارتباط برقرار می کرد . بچه هایی که پدر و مادرشان توانایی خرید آتاری نداشتند به کلوپ های بازی می رفتند و عقده خود را آنجا خالی می کردند. برخی کلوپ ها هم دستگاه آتاری را ساعتی کرایه می دادند تا به خانه ببری و این لحظات بازی با آتاری کرایه ای   ( ساعتی 15 تومان ) ، لذت بخش ترین لحظات دوران کودکی بود...