سلام بر دوستان عزیز ...

در این چند روزه این تاپیک  به موازات تاپیکی که اساتید به بررسی سینمای جناب اقای کیمیایی مشغولند ، محل یکی از داغ ترین بحث ها شده ...

از نوشته های دوستان استفاده می کنیم و می آموزیم ...

اما درک آنچه در تحلیل های دوستان می گذرد کمی برای این حقیر دشوار است ...

اگر مقوله جذاب جنگ افزار ها ، نبردها و فاتحان و ... را کنار بگذاریم موردی بس مهمتر از همه چیز خود را نمایان خواهد کرد و آن هم این است : اصلا یک جنگ مثل جنگ دوم جهانی با آن مقیاس وحشتناکش چرا بوجود می اید ؟ 

سوالی  مهم و در عین حال چالش برانگیز است چون همانند منشور با تغییر یافتن وجوه آن با پاسخ هایی گوناگون و متنوع روبرو خواهیم بود ...

دوستان عزیز ... جنگ دوم جهانی با ان فجایع بی شمار جنگی بود همچون جنگ های دیگر تاریخ ... فقط به خاطر فاصله نزدیک زمانی آن با ما و به مدد تکنولوژی به روز شده در آن زمان می توان با جمع بندی اطلاعات مختلف و گسترده نگاه هایی هر بار مختلف به ان داشت ...

در همه جنگ ها  نمای بیرونی آنها متفاوت الشکل است اما ریشه اصلی معمولا یک چیز است : عدم درک درست از زندگی و مفهوم های متعالی ان به گونه ای که به وجدان نزدیک باشد ...

کم نبوده اند در تاریخ جنگ هایی که در راس آنها تفکر فرد یا عده ای دخیل بوده که باید برای بهبود وضعیت جامعه و پیشرفت به کمک سوق دادن جامعه به جنگ اهداف خاصی را تعقیب نمود ...

در این که هیتلر و همفکرانش به آینده ای بهتر برای آلمان و بشریت فکر  می کردند شکی نیست ! اما آیند ای بهتر از (( دید )) آنها ...

در اینکه اعتقاد به کمونیسم در دورانی ، تمام جهان را تحت تاثیر قرا داد شکی نیست ... حتی در مرحله مقدماتی و اولیه چه بسا بسیار افق چشمنوازی را هم برای مردم دنیای خسته شده و به ستوه آمده از شکاف های طبقاتی ناشی از سرمایه داری با خود به ارمغان می آورد اما در نهایت و در عمل چه ؟ می شود همان تفکر اندیشمندان پیرو مکتب نازیسم و فاشیسم ... در هر دو حالت عده ای از سردمداران فکر  خواهند کرد که باید برای مصلحت های جمعی تصمیماتی بگیرند ...

دوستان عزیز ... متاسفانه زندگی اجتماعی انسان ها در طول تاریخ چالش هایی خونین بر سر اصرار متعصبانه بر سر  این صحیح بودن دیدگاه های سران را کم شاهد نبوده اما مسأله این است که هر بار با پوششی متفاوت شاهد علل بروز فجایع بوده ایم :

بسیاری از جنگ ها را به یاد داریم که میل به قدرت نمایی و ارضای این میل درونی در قالب کشورگشایی ها باعث بروز جنگهایی به مدتی بیش از صدسال گردیده و در این مورد کشور خود ما هم سابقه ای درخور دارد ... ( جنگهای طولانی مدت روم و ایران ...)

و همچنین بسیاری از جنگ های دهشتناک بر اساس  اعتقادات متفاوت مذهبی مجال بروز یافته اند که نکته مهم باز هم در این است هر دو سوی جدال اعتقادات خود را بر حق می دانند و متاسفانه در اغلب اینگونه از جنگها مشکل با تفویض قدرت از مغلوب به غالب صورت نمی گیرد و حذف فیزیکی و به طور کامل یکی از دو طرف درگیری می تواند نتیجه کار را مطمئن جلوه دهد ...

در کشتار ((سن بارتلمی )) مگر کاتولیک ها در یک شب بیش از 20 هزار پروتستان را که سالیان سال بود با آنها در ارتباط بودند را در پاریس قتل عام نکردند و در مباح بودن خون هایشان شکی به دل راه ندادند ... ( فیلم زیبای جناب آقای پاتریک شرو یعنی ملکه مارگو را فکر می کنم همه دوستان به یاد داشته باشند که با نگاه به این واقعه ساخته شده است ...)

مگر مولوی حرفی دگر از سخن حلاج می گفت ؟ چرا حلاج بر دار شد و مولوی در قونیه که عموم مردم اعتقادات متفاوت همدیگر را تاب میاوردند امکان دم زدن از اناالحق را می یافت ؟

همواره با خودم می پرسم : آخر چگونه ممکن شده ؟  اما با کمی درنگ می بینم لفظ (( شده )) صحیح نیست و باید به (( میشود )) و (( خواهد شد )) هم توجه داشت ... مگر در ویتنام نشد ؟

مگر در بوسنی و هرزگوین نشد ؟ مگر همین الآن در خیلی از نقاط دنیا نمی شود ؟

در کتاب ارزشمند (( مصاحبه با تاریخ )) بخش مصاحبه با دکتر جرج حبش بسیار تکان دهنده است ... وقتی خانم فالاچی از ایشان می پرسد با وجود پزشک اطفال بودن وی ، چگونه راضی به گذاشتن بمب توسط افرادش در اتوبوسی مقابل کودکستان یهودیان می شود ؟ و او می گرید و  می گوید : این جنگ است ... و امکان جدا کردن و تفکیک انسان هایی که دشمن محسوب میشوند وجود ندارد ...

آه ! درد همین است : نا آگاهی به حس خوب انسان بودن ... هرجند بعید می دانم دکتر جرج حبش به این حس باور و آشنایی نداشته بوده ... می اندیشم که این از پلیدی و زشتی جنگ است که شرایطی را بوجود می آورد همانند سیلی طغیانگر که برده شدن و از دست رفتن را موجب میشود ...

مهم نیست بزرگترین متخصص در علوم فیزیک و نظامی و اقتصادی و سیاسی و ... باشند مطالعه تاریخ در گذشته به خوبی ثابت کرده که با داشتن تمام این مدارج علمی و اجتماعی باز هم می توان (( نا آگاه )) و (( بی معرفت )) بود ...

وقتی نتوانی رنگها و صداهای زندگی را بفهمی ... وقتی حسگرهای وجودیت چنان از کار بیفتند که نتوانی به یاد اوری (( وجدان )) و  (( ایمان )) را چند منزل قبل  جا گذاشته ای می شوی موجودی ((ناآگاه )) و ((نابخرد)) که می توانی بی نهایت (( هستی )) ها را در زندگی و جهان نبینی و فقط و فقط به ((نیستی ها )) بیندیشی ...

دوستان ... در طول این همه جنگهای ریز و درشت بسیاری مرده اند ... بسیار خانواده ها بی سرپرست شده اند ... بسیاری از توان ها و  سرمایه ها که می توانست در چارچوب فراهم آوردن خوشبختی به آدمیان به کار افتد ( مثل کشف درمان بیماریها ، ارتقای سطح کمی و کیفی عموم مردم جهان در پراکندگی های مختلف جغرافیایی و ...) صرف طراحی و تولید مسلسل هایی شده که در هر دقیقه تیرهایی بیشتر با قدرت و کالیبر بزرگتر و کشنده تر شلیک کنند و یا بمب هایی که هر چه بیشتر ویرانگر و کشنده باشند ...

دوستان تفاوت در دیدگاه ادم هاست و تعاملی که با علم و اعتقادشان دارند ...

برای این حقیر همین سه اظهار نظر از سه انسان شناخته شده در وادیی مشخص  کافیست :

(( من فکر می کنم پس هستم ! )) و کامو که معتقد است : (( من طغیان می کنم  پس هستم  )) و شاعر عزیزمان مرحوم فریدون مشیری که بر این باور بوده که : (( من مهر می ورزم ، پس هستم ...))

دوستان عزیز ... متاسفانه جنگ ها تمامی نداشته و نخواهند داشت زیرا جهالت آدمی را  پایانی نبوده و نیست ... این رسم زندگیست اما نگرانی آدمی بیشتر می شود وقتیکه می بیند دوستانی دارای دیدگاه های ظریف و هنرمند و فرهنگ دوست در هنگام بحث کردن در مورد فاجعه ای چون جنگ جهانی با اعتقاد طرف دیدگاه های هدایتگر جنگ از هر دو طرف را می گیرند به سادگی هر چه تمامتر ... به همان سهولت انتخاب شخصیت های متفاوت یک بازی خشن دیجیتالی !

در حقیقت ((جنگ)) برنده واقعی وجود ندارد و در هر حالت انسان هایی که می توانسته اند با درک متقابل با هم زندگی کنند با  از بین بردن امکان حیات و فرصت زندگی برای خود و دیگران ، بازنده ای در درون بوده اند ...

بهتر است همانطور که برخی از دوستان در بالا بدان اشاره داشتند روی از هیتلرها ، موسیلینی ها ، پینوشه ها ، چنگیز ها ، نرون ها و ... به اسانهای والا نظاره کنیم که البته آنها نیز با جنگ بیگانه نبوده اند اما جنگ آنها در درونشان با دیوهای نا آگاهی ، نا امیدی و ... ادامه داشته ... بزرگانی چون بوعلی سینا ، نیوتن ، پاستور ، کخ و فلمینگ و  مادر ترزا و ... که به آمیان عشق می ورزیده اند ...

و بی دلیل نیست که فرهیخته ای که روزی و روزگاری بر این کشور خود ما حکومت می کرده و خود از فاتحان بزرگ بوده وقتی برای کشورش آرزوهایی می کند ، خواسته هایش اینگونه اند :

(( آفریدگارکشور مرا از سه چیز محفوظ بدارد : جنگ ، خشکسالی و دروغ ...))

...............................................................

در پناه حق ...