باخانمان

مدیر دوبلاژ و راوی: عباس نباتی
پرین : نرگس فولادوند
مادر پـرین (ماری) : مینوغزنوی
روزالی : رزیتا یاراحمدی
مارسل :شایسته تاجبخش
پدربزرگ پرین ( بیلفران) :علی همت مومیوند
تاروئل (مدیر کارخانه بیلفران) : اکبر منانی
پدر پرین ( ادموند) : ؟

اسم اصلی این کارتون داستان پرین است که براساس رمانی به نام در آغوش خانواده در سال 1978ساخته شد . این کارتون در 53 قسمت 24 دقیقه ایی ساخته شد که شرکت نیپون آن را تولید و تهیه کرد.

نویسنده این رمان هکتور مالو است . او نزدیک به 70 رمان نوشته که معروفترین آن رمان بی خانمان است که جایزه آکادمی فرانسه را گرفت. داستان آن مربوط به زندگی کودکی سر راهی است که توسط مرد دوره گردی خریده می شود و با میمونها و سگها گروه سیار نمایش کوچکی را تشکیل می دهند . بعد از مرگ پیرمرد دوره گرد کودک آزاد می شود و بدون هدف در شهرهای مختلف می گردد و با ماجراهای زیادی روبه رو میشود تا به خانواده اصلی اش برسد. ( همون کارتون رمی )

این نویسنده پس از رمان بی خانمان در سال 1983 در آغوش خانواده را نوشت که در ایران به نام باخانمان ترجمه شد. این کتاب اگرچه نتوانست موفقیت بی خانمان را کسب کند اما از روی آن کارتون داستان پرین ساخته شد.

رمان با صحنه ای شروع می شود که پرین به همراه مادر بیمارش به فرانسه سفر می کند. اما در این کارتون داستان از خیلی قبل تر شروع می شود. در کتاب سگی به اسم بارون وجود ندارد ولی در کارتون او همسفر پرین است و البته نمک کارتون هم هست به هر حال این تغییرهایی که فیلمنامه نویس ها اضافه کردند برای آن بوده که رمان قابلیت های لازم را برای یک کارتون 53 قسمتی پیدا کند .

منبع :   دوچرخه 12 اردیبهشت ماه 87

شاید شما سوزانا وگا را نشناسید. اما حتما یکی از معروف­ترین آهنگ­هایش را بی‌این­که خودتان بدانید شنیده­اید: »تامز دینر«. باز هم متوجه نشديد؟ بابا تیتراژ پرین! می­دانم که همین الان دارید آهنگش را با دهان ری­لود می­کنید! تازه تیتراژ پرین یا همان «باخانمان» یک ویژگی خاص دیگر هم داشت: تازه موج جلوه­­های ویژة کامپیوتری به صدا و سیما رسیده بود و همکاران محترم هم از ذوق و سرخوشی سر از پا نمی­شناختند و هر چیزی را که یاد گرفته بودند، از نصف کردن افقی و عمودی کادر که هر نصفش یک تصویر را نشان دهد تا تکه­تکه کردن تصویر و پخش کردن و جمع کردنش تا توی هم رفتن تصاویر و آینه­بازی و دیگر اقسام ژانگولرها را بی­توجه به اصول بدیهی زیبایی­شناسی با تولید انبوه روی این تیتراژ آزمایش کرده بودند.

 پرین تقریبا با همة انیمیشن­های قبلی ژاپنی فرق می­کرد. او اولین نوجوانی بود که به دنبال مادرش نمی­گشت. چرا که خودش با چشمان خودش درگذشت آن عزیز از دست رفته را دید و با دست­های کوچکش پیکر مطهر آن عکاس هندی­تبار ساری­به­دوش را که هرگز در سوگ شوهر، سیاه از تن به در نکرد، به خاک سپرد.بعد از مرگ مادر پرین تصمیم می گیرد پیش پدر بزرگش آقای ویلفران برود اما با یک اسم ناشناس به نام اورالی و این آغاز ماجراست.

هر چه آقای ویلفران در روند جست وجوی فرزند مرحومش ادموند جلوتر می‌رفت به کشف هویت واقعی پرین نزدیک­تر می­شد و نفس‌های بینندگان هم بیش از پیش در سینه محبوس می­گردید. تا آن­جا که یکی از آشنایان ما که مدیر مدرسة راهنمایی و البته از طرفداران پر و پاقرص باخانمان بود، یک بار ضمن اجابت درخواست بچه­های مدرسه از معلم­ها خواهش کرد تا تکلیف روز شنبة آن­ها را کمی سبک­تر کنند تا بتوانند با خیال راحت به تعقیب سرنوشت پرین بنشینند! و چهره­های غوطه­ور در اشکی که اندوه پرین و آقای ویلفران را از شنیدن خبر ناگوار مرگ ادموند نظاره می­کردند یا از شادی به هم رسیدن نوه و پدربزرگی چنین برازنده یا بینا شدن رئیس کارخانه در عنفوان پیری مغروق و محظوظ شادی بودند، به عنوان نقطة عطف سریال ماحصل چنین تصمیمی بود.

منبع : احسان عمادی   هفته نامه همشهری جوان ویژه کارتونهای دوران کودکی ما