وقتی صحبت از سینما پارادیزو میشه همه ی ما حالتی نوستالژیک از زیباترین صحنه های سینمای کلاسیک میاد تو ذهنمون و بارها تو دلمون از تورناتوره بخاطر این اثر ارزشمند قدردانی میکنیم . ولی حتما متوجه شدید که تو این علاقه ها ی ما به نوستالژیک های سینما یک نفر فراموش شده که از همه دلسوزتر بود . تنها بود و تنها رفت و اون کسی نبود جز آلفردو

امروز می خوام فقط از یه عشق خالصانه از نوع پدرانه اش بنویسم . چیزی که بیشتر از همه ی فیلم روی من تاثیر گذاشت فداکاری های این مرد تو راه عشقش بود که باعث شد تو این راه سختی های زیادی رو بکشه و حتی تنها تر از قبل از این دنیا بره .

پدری که اجازه نمیداد پسرش از بچگی چشمش به مسائل جنسی فیلم ها باز بشه و دوست نداشت توتو وقت خودش رو تو اون آپارات خونه سپری کنه

پدری که دلش به حال پسرش سوخت وقتی دید بخاطر هزینه کردن پولش تو سینما از مادرش کتک میخوره و از جیب خودش پول پسر رو به مادر تنها و فقیرش برگردوند.

پدری که درست مثل یه رفیق با پسرش بازی می کرد و تنهاش نمی گذاشت.

پدری که مثل یه مرد وقتی به پسرش قول داد که در ازای کمک توتو تو امتحان ، کار با دستگاه آپارات رو بهش یاد بده و این کار رو هم کرد و از اون روز به بعد بود که از توتوی عاشق یه استاد همه فن حریف مثل خودش ساخت

به هر حال آلفردو سال ها بود که خودش رو فراموش کرده بود و عادت کرده بود که شریک احساسات تماشاچیان عاشق سینما بشه و با گریه اونها گریه کنه و با خنده ی اونها بخنده و وقتی برای خوشحال کردن مردمی که خارج از سینما موفق به ورود نشده بودند تصویر دومی رو رو دیوار کنار میدون انداخت . از خوشحالی اونها خوشحال شد و پسر خودش رو هم تو این جمع فرستاد تا پا به پای بقیه لذت ببره ولی افسوس که خوشحالی دیگران سرنوشت بدی برو برای آلفردوی مهربون رقم زد

ازون روز به بعد که آلفردو چشماش رو تو سینما از دست داد باز هم دست از عشق به پسرش برنداشت و همچنان کنارش بود و تو آپارات بهش راهنمایی میکرد

وقتی پسرش بزرگ شد و عاشق ، آلفردو بیشتر هوای توتو رو داشت و براش از داستان سربازی که بعد از 99 شب ایستادن به پای شاهزاده سرانجام قصد رفتن کرد گفت تا توتو متوجه عاقبت کار بشه

وقتی هم که متوجه ناکام موندن توتو در راه عشق شد در برگشت از سربازی به توتو گفت که ازینجا برو و دیگه برنگرد . آلفردو دوست نداشت توتو به سرنوشت اون دچار بشه . دوست داشت پسرش بره یه شهر و پیشرفت کنه و فقط به آینده فکر کنه

حتی با اینکه می دونست بعد از رفتن توتو دیگه کاملا تنها میشه .

و این همه عشق پدری از پدری که فرزندی نداشت

توتو از بچگی پدر رو به چشم خودش ندیده بود و آلفردو هم هیچ وقت فرزندی نداشت و این عشق مشترک به سینما بود که موجب پیوند عمیق و خالصانه ی پدرو فرزند شد